அமெரிக்க வாழ்க்கைமுறை நல்லதா?

வெள்ளிக்கிழமை மாலைப் பொழுதுகளில் ஷார்ஜாவிலிருக்கும் புஹைராஹ் கார்னிஷ் பூங்காவிற்குச் செல்வதுண்டு. என் நெருங்கிய நண்பரும் அவரது குடும்பத்துடன் வருவார். அனைவரும் மாலை நேரத்தில் அங்கே சென்று கதையடித்துக் கொண்டிருப்போம். நண்பரின் குழந்தைகள் விளையாடிக்கொண்டிருக்க, எங்கள் மனைவிமாரும் அவர்களின் கதைகளைப் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். நாங்களும் உலக அரசியல், வளைகுடாஅரசியல், சொந்த ஊர் நிகழ்வுகள் என்று அளாவளாவ ஆரம்பித்துவிடுவோம். இது போன்ற ஒரு அளாவளாவுதலின் போது அமெரிக்க வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேச ஆரம்பித்தோம்..

"என் அத்தை மகன் அமெரிக்காவில் 10 வருடங்களா குடும்பத்துடன் வசித்து வருகிறார். அங்கே சிட்டிசன்ஷிப் வாங்கிவிட்டார்" என்றேன்.

"ஏன் அவருக்கு இந்தியா திரும்பி வருவதில் விருப்பமில்லையா?" என்றார்.

"இந்தியாவிற்கு வருவதென்பதுஅவரது விருப்பம் மட்டுமல்லவே. அவரது மனைவியின் விருப்பம், மகனின் படிப்பு போன்றவற்றையும் சார்ந்தே உள்ளது"

"ம்ம்..."

"அவங்களுக்கு அமெரிக்க வாழ்க்கையின் வசதிகள் பழகிப்போயிடுச்சு போல.." என்றேன்.

"என்ன அமெரிக்க வாழ்க்கை? ஒரு முப்பது வருஷத்துக்கு முன்னாடி தான் ஒரு அமெரிக்கா. இன்னிக்கு 6,7 அமெரிக்க உருவாகிடுச்சு"

"என்னங்க சொல்றீங்க ஆறேழு அமெரிக்காவா?"

"ஆமா.. முப்பது நாற்பது வருஷத்துக்கு முன்னாடி தான் அமெரிக்கா மற்றும் சில மேற்கு ஐரோப்பிய நாடுகளில் அனைத்து வசதிகளும் கிடைத்தன. ஆனால் இன்று அமெரிக்கா போல பல பிரதிகள் அதே 20 கோடி மக்கள் தொகையில் உலகம் முழுவதும் வந்துவிட்டன!! மேற்கு ஐரோப்பா நாடுகள், கிழக்கு ஐரோப்பா மற்றும் ரஸ்யா, மத்திய கிழக்கு நாடுகள், சீனா மற்றும் இந்தியாவின் உயர்தர மற்றும் உயர் மத்திய வகுப்பு மக்கள், தென்கிழக்காசிய நாடுகள், தென் அமெரிக்க நாடுகள் எல்லாம் கூட்டிப் பார்த்தால் ஆறேழு அமெரிக்கா வந்து விடாதா?" என்றார்.

"நீங்க சொல்றது சரி தான். அமெரிக்கால இருக்கற எல்லா வசதிகளையும் இந்தியால இருக்கற உயர்தர மற்றும் உயர் மத்திய வர்க்கத்தினர் அனுபவிக்கிறார்களே!! என்ன உள்கட்டமை தான் இல்ல" என்றேன் சிரித்தவாரே.

"ஆமா, முன்னாடியெல்லாம் ஊருக்கு ஒன்னோ ரெண்டோ காரைப் பார்ப்பதே பெரிய விசயமா இருக்கும். இன்று பரவலாக வீடுகளில் கார்கள் நிற்கின்றன. அதுவும் அஞ்சு லட்சம், ஏழு லட்ச ரூபாய் கார்கள் தான்!! நம்மளோட செலவழிக்கும் விதமும் மாறிடுச்சு!! எல்லாத்தையும் தேவைக்கு அதிகமா வாங்க ஆரம்பிச்சிட்டோம். இதுவும் அமெரிக்கால மட்டுமே இருந்த வாழ்வியல் முறை தான்!!"

"நமக்கு அதிகமா செலவு செய்தால் தான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறோம்னு நினைப்பு என்ன செய்ய?" 

"ஆமா.. அதோட விளைவு தான் இன்னிக்கு எங்க பார்த்தாலும் வரலாறு காணாத பனி, வெயில், புயல், வெள்ளம்னு செய்திகள்ல கேட்டுட்டே இருக்கிறோம்" என்று நண்பர் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது நண்பரின் மகளும் மகனும் சார்ஜா கார்னிஷ் படகுத்துறை அருகே செயல்பட்டுவரும் குழந்தைகள் (பொம்மைக்) காரை ஓட்ட வேண்டுமென்றார்கள். 

"என்னம்மா நீயும் தம்பியும் ஒரே கார் எடுத்துக்கறீங்களா?" என்று நண்பர் கேட்க..

"தனித் தனிக் கார் தான் வேணும்" என்று அடம்பிடிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.  அங்கிருந்த படகுத்துறை பணியாளிடம் இரண்டு கார்களுக்கு வாடகையைக் கொடுத்துவிட்டு...

"இங்க ஆரம்பிக்குது அமெரிக்கா வாழ்க்கை முறை. இங்கே துபாய்லயே பாருங்க... தங்கள் வீட்டில் பெற்றோர் ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கென்று கார்களை வைத்திருப்பதைப் போலவே தான் குழந்தைகளும் கேட்கிறார்கள்!! இப்படி ஒவ்வொரு விசயத்துலயும் இதே நிலைமை தான்!!" என்றார்.

"நீங்க சொல்றது சரி தான். என்னுடன் பணிபுரியும் ஐரோப்பிய நண்பர்கள் பலரது வீடுகளிலும் இரண்டு கார்கள் வைத்திருக்கிறார்கள். என்ன நம்ம மக்கள் கரோலா வைத்திருந்தால் அவர்கள் பி.எம்.டபிள்யூவும், லம்போர்கினியும் வைத்திருக்கிறார்கள்"

"கார்ல மட்டுமா, பெரிய தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகள், பெரிய குளிரூட்டும் சாதனம் என்று வீட்டுற்குத் தேவையான பொருட்களில் ஆரம்பித்து உணவுப் பொருட்கள் வரை அனைத்திலும் மேலை நாடுகளையே பின் தொடர ஆரம்பித்திருக்கிறோம்"

"ம்ம்.. சமீபத்துல ஒரு கட்டுரையைப் படித்தேன். 'உலக மக்கள் தொகைல 5% சதவிதமே இருக்கற அமெரிக்க மக்கள் உலக உற்பத்தியின் 20 சதவிதத்தை உட்கொள்கிறார்கள்' என்று. நீங்க சொல்ற மாதிரி ஆறேழு அமெரிக்கா உருவானா ரெண்டு பூமி வேணும் போல இருக்கே" என்றேன்.

"ஆமாம்.. நாம அமெரிக்க வாழ்க்கை முறையை நோக்கிச் செய்யற ஒவ்வொரு விசயமுமே நம்ம பூமியைச் சுருக்குவதாவே இருக்கு!!" என்று சில நிமிடங்கள் கார்னிஷின் அக்கரையில் தெரிந்த கட்டடங்களையும் குளிர்காலத்தில் மட்டுமே காணக்கிடைக்கும் பறவைகளையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். 

அந்நேரத்தில் என் நினைவோட்டம் சில வருடங்களுக்கு முன்பு என் வாழ்க்கை முறை எப்படி இருந்தது. இப்பொழுது என்னென்ன மாற்றங்கள் வந்துள்ளன என்றெல்லாம் ஓட ஆரம்பித்தது.

ஓரிரு கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் கடைக்கு நடந்த சென்ற நான் இன்று காரையே நாடி நிற்கிறேன். முகம் மற்றும் கைகளைத் துடைக்கக் கைக்குட்டைகளைப் பயன்படுத்திப் பழகிய நான் இன்று மென்-காகிதங்களுக்கு மாறியுள்ளேன். சில வருடங்கள் கடைக்குப் பையை எடுத்துச் சென்ற நாங்கள் இன்று பிளாஸ்டிக் காகிதங்களையே பயன்படுத்துகிறோம். அன்றைக்குத் தேவையான பொருட்களை வாங்கிய நாங்கள் இன்று அதிகமாகப் பொருட்களை வாங்க ஆரம்பித்துள்ளேன். இதெல்லாம் யோசிக்கும் பொழுது நானே அமெரிக்க வாழ்க்கைக்கு மாறி வருவதை உணர முடிகிறது.

நான் மெதுவாக கரையருகே சென்று நீரில் நீந்திக்கொண்டிருந்த பறவைகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அதில் கரையருகே வந்த ஒரு பறவை நீரில் தன் அலகால் துளாவிக் கொண்டிருந்தது. என்ன செய்கிறது என்று கூர்ந்து பார்த்தால் தண்ணீரில் படிந்திருந்த செடிகளில் "கோகோ கோலா அலுமினியக் கேன்" மிதந்து கொண்டிருந்தது.

நம்மைப் போல பறவைகளும் அமெரிக்க வாழ்க்கையை விரும்புகிறதோ?

o

பொறுப்பி: ஆடம்பரமாக வாழ்க்கைமுறையையே (American Dream) அமெரிக்க வாழ்க்கை என்று குறிப்பிட்டுள்ளேன். அமெரிக்காவில் உள்ள எளியவர்களை இங்கே கணக்கில் கொள்ளவில்லை.

இப்பதிவு அமீரகத் தமிழ் மன்ற பத்தாம் ஆண்டு விழா மலரிற்காக எழுதப்பட்டது

o