மலையோடு உறவாடி காற்றோடு விளையாடி!

"மாப்ளே, என்ன தான் சொல்லு ஸ்கூல் லைஃப் மாதிரி வராதுடா.."

நண்பர்கள சந்திக்கும் போது நாம சொல்ற வழக்கமான வார்த்தைகள் இவை. அதுவும் ஆரம்ப கால நினைவுகள் இருக்கே! அதைப்பற்றி இந்த தொடர் பதிவு எழுத என்னை அழைத்த நண்பர் வினோத்துக்கு நன்றி!

ஆரம்ப கால நினைவகள அசைப்போட்டா முதல்ல வர்றது எங்க தாத்தா பாட்டி தாங்க! ஏன்னா நான் ரெண்டாவது வரைக்கும் அவங்க கவனிப்புல மேட்டுப்பாளையத்துல தான் படிச்சேன். அப்புறம் தான் உடுமலை..

எங்க தாத்தா காலைல என்னைய எழுப்பறதே "கோவை ஆல் இந்தியா ரேடியோல வர்ற வந்தேமாதரத்த போட்டுட்டுத்தான். என்னை சிரிக்க வைக்க ஒரு ஆட்டம் போடுவாரு பாருங்க.. அப்படியே சிரிப்போட ஆரம்பிக்கும் நம்ம பொழுது.

அப்புறம் குளிச்சு, சாமி கும்பிட வச்சு, திருநீறு பட்டை, சந்தனப்பொட்டு அதுக்கு மேல குங்குமப்பொட்டு எல்லாம் வச்சிட்டு "பக்திப் பழமா.." கூட்டீட்டுப் போய் St. Joseph பள்ளிக்குப் போனா, அங்க இருக்கற மிஸ்ஸுங்களுக்கு ஒரே சிரிப்பு தான்! அப்படி ஆரம்பிச்சதுங்க என்னோட பள்ளி வாழ்க்கை..

எதோ ஒரு சண்டைல பக்கத்துல இருந்த பையனோட ஸ்லேட்ட உடைச்சுட்டேன்னு L.K.G UMA MISS என் கூட டூ விட்டது இன்னும் நினைவுலயே இருக்குங்க!

ஒன்னாப்பு நமக்கு வேற பள்ளி(METRO JUNIOR). கொஞ்ச தூரம் நடந்து....பத்ரகாளியம்மன்கோயில் ரோடு, ஊட்டி ரயில் ரோடு எல்லாம் கடந்து போகனும். "கண்ணு... ரோட்டக் கடக்கறதுக்கு முன்னால ரெண்டு பக்கமும் வண்டி வருதான்னு பாத்துட்டு சூதானமாப் போகனும்"னு எங்க ஆத்தா சொன்னது இப்ப ரோட்டக் கடக்கும் போது கூட நினைவுக்கு வருவதுண்டு. சில நாள் வீட்டுக்கு வரும்போது ஊட்டி ரயிலுக்கு டாடா காட்டறது ஒரு மசிழ்ச்சி வரும் பாருங்க.

ஸ்கூல்ல இருந்து வீட்டுக்கு வரும்போது என்னோட டிபன் பாக்ஸ தொலைச்சுட்டு அழுதது இன்னும் நினைவுலயே இருக்குங்க.

பள்ளிக்குப் போயிட்டு வந்தா ஆரஞ்சு மிட்டாய், ராய் வடை, பொரி கடலை எல்லாம் தான் நமக்கு ஸ்னாக்ஸ்!

ஊட்டி மலைத்தொடரக் காட்டி, "ஆத்தா அந்த மலைல ஏன் பள்ளமா இருக்குன்னு", கேட்டா.."அங்க தான் சூரனக் கொன்னு புதைச்சாங்களாம்"னு எங்க ஆத்தா கதை சொல்லுவாங்க. ராமாயனம், மகாபாரதம்னு எத்தனை கதைகள்!

அப்புறம் மூனாவதுக்கு வந்து சேர்ந்தது உடுமலை RGM பள்ளில. அப்ப ஆரம்பிச்சது 12 வரைக்கும் ஒரே பள்ளி தான்.

படிப்பு, வகுப்பு தவிர்த்து, எங்க பள்ளியப் பத்தி யோசிக்க ஆரம்பிச்சவுடனே நினைவுக்கு வர்றது காத்து, சருக்கற விளையாட்டு, ஊஞ்சல், சுத்து ராட்டனம் எல்லாம் தாங்க. காலைல ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடியே ஸ்கூலுக்கு போய் சருக்கி விளையாடினாத்தான் ஒரு நிறைவு. ஜூன் மாசம் புதுசா டிரௌசர் தைச்சாங்கன்னு காப்பரிச்சை வர்றதுக்கு முன்னாடியே பின்னாடி ஓட்டை வந்துடும்.

எங்க ஊர்க் காத்தப் பத்தி சொல்லனும்னா, ஜன்னல திறந்து வைச்சா புத்தகமெல்லாம் பறக்கும். அதனால தாங்க எங்க ஊர காற்றாலை நகரம்னு சொல்றாங்க.

நம்ம வீடு மடத்துக்குளம்ங்கற ஊர்ல. பள்ளிக்குப் போக தினமும் 15 கிமி பஸ் பயனம் தான். அந்த பயன நினைவுகள "பாட்டு பஸ்"னு ஒரு பதிவு எழுதியுள்ளேன்.

வீட்டுக்கு வந்தவுடனே நண்பர்களோட டயர் வண்டி எடுத்துட்டு கிளம்பீடறது. ஆனா காத்துக் காலத்துல டயர் வண்டி ஓட்டறது கொஞ்சம் கடினம். அப்ப எல்லாம் ரோட்டுல ஒரு சிகரட் அட்டை கூட கிடைக்காது. ஏன்னா அத எடுத்துத் தான செதுக்கு சீட்டு விளையாட முடியும். சிகரட் அட்டைகள சதுரமா அடுக்கி வச்சி கல்லால அடிச்சு விளையாடறது தான் செதுக்கு சீட்டு விளையாட்டு. Willsனா - 1000, Scissors - 25, GoldFlake - 50, Kings - 100, NorthPole-500னு மதிப்பு வேற.

இந்த விளையாட்டுக்கான கல்லை, நண்பர்கள் கூட சேர்ந்து எங்க ஊரு அமராவதி ஆத்துல போய் எடுக்கறதுண்டு. ஆத்துல தண்ணிக்குள்ள ஒளிஞ்சு விளையாட்டு, தொட்டு விளையாட்டு எல்லாம் அருமையா நடக்கும்ங்க. சனி, ஞாயிறுன்னா நம்ம இருக்கறதே ஆத்துல தான். தூரத்துல தெரியற மலைத்தொடர்கள ரசிச்சிட்டே கண் சிவக்கற வரைக்கும் விளையாடுனத நினைச்சா.. அத எல்லாம் ஒரு காலம்ங்க!


அடுத்த நாள் திரும்ப பள்ளிக்கு வந்தா சருக்கு, கால்பந்துனு விளையாட்டு. அந்த அளவுக்கு விளையாட்டு மைதானம் எல்லாம் சென்னை மாதிரி பெரிய ஊர்ல கூட கிடையாதுங்க. நல்ல காத்து, நல்ல நண்பர்கள், நல்ல பள்ளி இத விட வேற என்னங்க வேணும் பள்ளி வாழ்க்கைல!

என்னைய ஆள் ஆக்குனதுல இந்த பள்ளிக்கும், ஆசிரியர்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும் பெரும் பங்கு உண்டுங்க. இப்ப இருக்கற ஓரளவு தமிழார்வத்துக்குக் காரணம் என்னோட தமிழாசிரியைகள் தாங்க. என் திருமணத்துக்குக் கூட நாலு ஆசிரியர்கள் வந்து வாழ்த்தீட்டுப் போனாங்க!

நண்பர்களப் பத்தி சொல்லனும்னா.. குறைஞ்சது ஒரு பத்து பேராவது என் கூட மூனாப்புல இருந்து பள்ளி இறுதி வரை படிச்சாங்க. இன்னும் அத்தனை பேரு கூடவும் தொடர்புல இருக்கறது பெருமை தாங்க.

நம்ம செஞ்ச சேட்டைகள், பள்ளியில் வாங்கிய அடிகள் பற்றி எல்லாம் வேறொரு பதிவுல எழுதறேன்...

நான் இந்தத் தொடர் பதிவிற்கு அழைப்பது பதிவர்கள் ஜோதி, ராஜதிருமகன் இருவரையும்.

இந்த நினைவு எழுதிய விதம் உங்களுக்குப் பிடிச்சிருந்தா மறக்காம வாக்களியுங்கள்!